Małe miasteczko położone blisko Wenecji, piękna posiadłość, winnice zdobiące zbocza pagórków, klimatyczne kawiarnie i wąskie, kręte uliczki – a to wszystko skąpane w pięknym słońcu. Czego trzeba jeszcze, aby rozsiąść się wygodnie w kinowym fotelu? Kryminalnej afery, która zatrzęsie spokojnym życiem oraz śledztwa, które będzie trzymało w napięciu aż do ostatniej sceny.
Vivienne Westwood to postać absolutnie nietuzinkowa. Wiedzą o tym wszyscy, którzy zetknęli się z jej projektami, czytali jej biografię albo widzieli zorganizowane przez nią happeningi proekologiczne. Jak więc w jednym, trwającym niewiele ponad godzinę dokumencie pokazać wielowymiarowy portret kobiety-orkiestry i przy okazji słynnej projektantki? Z pewnością nie jest to proste.
Mam na swojej liście kilka filmów, których obejrzenie notorycznie utrudniał mi los. Sposoby tego utrudniania bywają bardzo różne, a film Tadeusza Chmielewskiego „Pieczone gołąbki” jest w tej materii rekordzistą. Próbowałam go obejrzeć dokładnie pięć razy, aż w końcu się udało. I jestem z tego powodu bardzo zadowolona. Zaraz opowiem Wam dlaczego.
Dokument „Młynarski. Piosenka finałowa” to film, na który bardzo czekałam. Jego reżyserka i autorka scenariusza – Alicja Albrecht postanowiła przybliżyć nam postać twórcy, który już w młodym wieku trafił do panteonu najważniejszych postaci polskiej kultury, ale też człowieka, który od czasu do czasu musiał z tego panteonu schodzić.
Dokument „Yves Saint Laurent i jego szkice” miał swoją polską premierę 18 października podczas 33. Warszawskiego Festiwalu Filmowego. Szczekające i fruwające portale plotkarskie natychmiast rozpisały się o kreacjach i stylizacjach gwiazd i gwiazdeczek, które uświetniły to wydarzenie. Nie wspomniały za to o samym filmie. Pardon, Yves. Już nadrabiamy.