Jerzy Derfel to muzyk, którego wielu z nas kojarzy przede wszystkim z postacią Wojciecha Młynarskiego – są to skojarzenia jak najbardziej słuszne, bo duet ten zagrał wspólnie wiele koncertów i recitali. Jest autorem muzyki do piosenek Młynarskiego, ale zilustrował także muzycznie poezję Kofty, Przybory, Brylla czy Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Jednak za swój największy hit uważa pewną przyśpiewkę z filmu „Miś”.
Zapewne na wiele/wielu z nas muzyka działa jak środek kojący przy spadku samopoczucia. Właśnie tę właściwość twórczości muzyczno-tekstowej przy tworzeniu swojej płyty z piosenkami Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego wykorzystał trójmiejski artysta Piotr Kosewski. Ale w tym przypadku wybór repertuaru jest – jak na twórczość Starszych Panów przystoi – nieco przewrotny i zupełnie nieoczywisty. Zapraszam na spotkanie z płytą „Piosenki na depresję”.
Podobno nie powinno się oceniać książki po okładce – jak najbardziej się z tym zgadzam. Ale o płytach nic takiego nie słyszałam, więc pozwoliłam sobie sięgnąć po płyty z cyklu „Proste historie” zachęcona właśnie ich graficznym anturażem. Dzięki temu poznałam niezwykle wciągające Proste historie o miłości, rozstaniu, tęsknocie i tańcu.
Czy może istnieć coś wspanialszego niż połączenie poezji i muzyki? Na potrzeby tego tekstu istnieje tylko jedna słuszna odpowiedź: nie (poza tekstem też nie). A jeszcze lepiej, gdy to połączenie jest tak spójne i udane, że wchodzi na stałe do popkultury i wydaje się wręcz nierozerwalne.
Co może się wydarzyć, gdy dwóch kochających muzykę wojennych uciekinierów zacznie spełniać swoje marzenia z jazzem w roli ścieżki dźwiękowej? Mogą na przykład założyć wspólnie wytwórnię muzyczną, która stanie się kultowa, urośnie do rangi symbolu i zostanie artystycznym domem dla największych muzyków jazzowych. Właśnie o takim zjawisku, jakim jest wytwórnia Blue Note Records opowiada dokument wyreżyserowany przez Sophie Huber.