Jan Ptaszyn Wróblewski jest bezapelacyjnie moim ulubionym polskim muzykiem. A właściwie moim ulubionym człowiekiem-orkiestrą. Udowadnia, że można być znakomitym instrumentalistą (a konkretnie w tym przypadku saksofonistą), liderem zespołów jazzowych, dziennikarzem muzycznym, kompozytorem, a przy tym niesamowitym gawędziarzem z ogromną wiedzą i umiejętnością opowiadania o muzyce.
O tym, że „piosenka musi posiadać tekst” wiemy wszyscy doskonale. Nawet jeśli nie jest to wynik naszych własnych ustaleń, to z pewnością w sposób ostateczny i niepodważalny uświadomiła nam to w swojej piosence Katarzyna Nosowska. Często jako teksty piosenek sporą karierę robią wiersze klasyków polskiej poezji takich jak Gałczyński, Tuwim, Brzechwa czy Mickiewicz. I o tym będzie ten tekst (nie piosenka, też bardzo żałuję, ale nie umiem w muzykę).
Jerzy Derfel to muzyk, którego wielu z nas kojarzy przede wszystkim z postacią Wojciecha Młynarskiego – są to skojarzenia jak najbardziej słuszne, bo duet ten zagrał wspólnie wiele koncertów i recitali. Jest autorem muzyki do piosenek Młynarskiego, ale zilustrował także muzycznie poezję Kofty, Przybory, Brylla czy Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Jednak za swój największy hit uważa pewną przyśpiewkę z filmu „Miś”.
Zapewne na wiele/wielu z nas muzyka działa jak środek kojący przy spadku samopoczucia. Właśnie tę właściwość twórczości muzyczno-tekstowej przy tworzeniu swojej płyty z piosenkami Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego wykorzystał trójmiejski artysta Piotr Kosewski. Ale w tym przypadku wybór repertuaru jest – jak na twórczość Starszych Panów przystoi – nieco przewrotny i zupełnie nieoczywisty. Zapraszam na spotkanie z płytą „Piosenki na depresję”.
Podobno nie powinno się oceniać książki po okładce – jak najbardziej się z tym zgadzam. Ale o płytach nic takiego nie słyszałam, więc pozwoliłam sobie sięgnąć po płyty z cyklu „Proste historie” zachęcona właśnie ich graficznym anturażem. Dzięki temu poznałam niezwykle wciągające Proste historie o miłości, rozstaniu, tęsknocie i tańcu.